بتن مقاوم در برابر خوردگی

بتن‌های مقاوم در برابر خوردگی، نسبت به بتن‌های معمولی از طرح اختلاط خاص‌تری برخوردار هستند. در طراحی و ساخت این نوع از بتن، علاوه بر اجزای اصلی تشکیل‌دهنده بتن، از افزودنی‌های پودری چون دود سیلیس،سرباره دانه بندی‌شده کوره انفجار، خاکستر بادی و پزولان‌های طبیعی و همچنین افزودنی‌های بازدارنده خوردگی که معمولا بر پایه کلسیم نیترات و آمینو اسیدها هستند، استفاده شده است. بتن‌های مقاوم در برابر خوردگی، به دلیل ترکیبات ویژه ذکر شده، از ویژگی نفوذ ناپذیری برخوردار است. پس می‌تواند از نفوذ عوامل خوردنده به بتن نیز جلوگیری کند. بنابراین این نوع از بتن‌ها نسبت به بتن‌های معمولی از عمر مفید بالاتر و مدت زمان تعمیر و نگه‌داری طولانی‌تری برخوردار هستند. آسیب‌های ناشی از خوردگی بتن می‌تواند ناشی از نفوذ کلریدها، نمک‌ها و دی‌اکسید کربن به داخل بتن پدیدار شود. این نوع از آسیب‌ها منجرب به از بین رفتن و خورده شدن رویه (کاور – روکش) بتن‌می‌شود. همچنین با مرور زمان عمق آسیب بیشتر شده و کلریدها،نمک‌ها و دی اکسید کربن نیز به عمق نفوذ کرده و منجرب به خورده شدن میلگردهای تقویتی نیز می‌شوند. چنین عضو آسیب‌دیده‌ای از عملکرد و رفتار مناسبی برخوردار نبوده و حتی گاهی نمی‌توانند ظرفیت باربری مورد نیاز را تامین کنند. بتن‌های مورد استفاده در سازه‌های هیدرولیکی،جاده‌ها،پل‌ها و سازه‌هایی در نزدیکی آب شور دریا معمولا چنین آسیب‌هایی را به مرور زمان تجربه می‌کنند. بدین منظور برای جلوگیری از چنین آسیب‌های زیان‌آوری می‌توان از بتن مقاوم در برابر خوردگی استفاده نمود.