عمل آورنده و نگهدارنده بتن

ترکیبات عمل آوری عموماً مایعاتی هستند که به صورت مستقیم به سطح بتن پاشیده شده و پس از خشک شدن غشایی نفوذ ناپذیر را بر روی سطح بتن تشکیل می‌دهند که از دست رفتن رطوبت بتن را به تأخیر می‌اندازد. استفاده از این ترکیبات رایج‌ترین روش برای عمل آوری بتن تازه ریخته شده پس از گیرش آن است. بنابراین می‌توانند برای عمل آوری بتن مورد استفاده قرار گیرند. علاوه بر آن می‌توان از این افزودنی‌ها برای عمل آوری نهایی بتن نیز استفاده نمود. به این دلیل ترکیبات عمل آوری باید قادر باشند تا به مدت 7 روز رطوبت نسبی سطح بتن را بیش از 80 درصد نگه دارند تا شرایط مناسبی را برای هیدراتاسیون سیمان فراهم کنند.
یکی از کاربردهای ترکیبات عمل آوری مایع تشکیل دهنده غشا در عمل آوری نهایی می‌باشد. عمل آوری نهایی به فرآیندی گفته می‌شود که پس از پرداخت نهایی و پس از اینکه بتن به گیرش نهایی خود رسید انجام می‌شود.
از ترکیبات عمل آوری برای عمل آوری میانی، یعنی زمانی که پرداخت نهایی انجام شده اما بتن هنوز به گیرش نهایی خود نرسیده است نیز استفاده می‌شود. گاه نیاز است تا میزان تبخیر انجام شده از سطح بتن در این دوره را کاهش و این در حالی است که امکان استفاده مستقیم از آب وجود نداشته و روکش پلاستیکی نیز موجب وارد شدن آسیب‌های مکانیکی به بتن می‌گردد. در چنین شرایطی اسپری کردن ترکیبات عمل آوری مایع تشکیل دهنده غشا پیش از فراهم شدن امکان به کارگیری روش‌های مؤثرتر، راه حل مناسبی برای کاهش میزان تبخیر است. امکان استفاده از این ترکیبات برای انجام عمل آوری میانی و همچنین رایج بودن استفاده از این روش برای عمل آوری نهایی از مزایای این ترکیبات می‌باشد. بنابراین استفاده از این ترکیبات روش مناسبی برای عمل آوری میانی و همچنین روش مناسبی است که می‌توان برای کاهش از دست رفتن رطوبت بتن پیش از به کار گیری سایر روش‌های موجود برای عمل آوری نهایی هم چون عمل آوری با آب یا استفاده از پوشش‌های محافظ به کار گرفت.
استفاده از ترکیبات عمل آوری به عنوان روشی برای عمل آوری میانی و به دنبال آن استفاده از پوشش‌های اشباع شده توسط آب به عنوان عمل آوری نهایی، بیشتر در پل سازی رایج می‌باشد. ترکیبات عمل آوری بلافاصله به از آن عملیات پرداخت از اطراف عرشه پل به روی آن پاشیده شده و پس از خشک شدن آن از گونی خیس و روکش‌های پلاستیکی استفاده می‌شود. به کارگیری این دو روش در کنار یکدیگر به معنی زائد بودن و اضافی بودن یکی از این دو روش محسوب نمی‌شود چرا که ترکیبات عمل آوری یا به اصطلاح آستر قابل تنفس که الزامات مربوط به ASTM C309 و ASTM C1315 را تأمین می‌نمایند امکان عبور رطوبت را فراهم کرده و با توجه به کیفیت محصول مورد استفاده، کاربرد آن در کارگاه و شرایط کارگاه دارای ظرفیت‌های متفاوتی در نگهداری رطوبت می‌باشند. از سوی دیگر، عمل آوری‌تر از طریق مستغرق کردن یا آب پاشی سطح یا به کارگیری گونی‌های اشباع نه تنها مانع از دست رفتن رطوبت می‌گردد بلکه آب اضافی برای هیدراتاسیون سیمان را نیز فراهم می‌کند که مخصوصاً برای مخلوط‌های با نسبت آب به سیمان کم دارای اهمیت می‌باشد.
از دیگر کاربرد این ترکیبات عمل آوری، استفاده آن‌ها برای عمل آوری در هوای سرد است. این ترکیبات یکی از بهترین گزینه‌ها برای این منظور هستند. در هوای سرد و پس از محافظت اولیه از بتن برای جلوگیری از یخ زدن آن استفاده از ترکیبات عمل آوری به جای پاشیدن آب میزان خشک شدن را به میزان چشمگیری کاهش داده و شرایط مناسبی را، بدون خطر یخ زدگی، برای عمل آوری فراهم می‌کند. استفاده از این ترکیبات در صورتی که محل مورد استفاده از آن در درز اجرایی نبوده و یا در صورت زدودن این ترکیبات بیش از قراردهی بتن مجاور آن، مجاز می‌باشد. در درزهای اجرایی و سایر محل‌هایی که قرار است بتن ریزی در مجاورت آن انجام شود باید پیش از اجرای لایه جدید، سطح لایه قبلی تمیز شده و آماده سازی شود. با این وجود استفاده از ترکیبات عمل آوری می‌تواند موجب تغییر ظاهر بتن گردد.
برای استفاده از ترکیبات عمل آوری دارای حلال‌های فرار در محیط‌های بسته و یا در نزدیکی محیط‌های حساسی همچون بیمارستان‌ها، باید احتیاط کرد، زیرا ترکیبات فراری که بخار می‌شوند امکان ایجاد مشکلات تنفسی را به همراه دارند. در چنین مواردی باید از قوانین مربوط به استفاده از ترکیبات آلی فرار تبعیت کرد. همچنین استفاده از محلول‌های فرار می‌تواند محدودیت‌هایی را در حمل و نقل، نگهداری و یا استفاده از مصالح پر خطر ایجاد کند.