فوق روان کننده و فوق کاهنده آب بتن

فوق روان کننده ها (کاهنده‌های شدید آب) به گروهی از مواد مضاف گفته می‌شود که مقدار آب مورد نیاز برای رسیدن به روانی و کارایی مطلوب را بیشتر از مواد کاهنده آب عادی کاهش می‌دهند و روان کننده قوی تری هستند. فرمولاسیون‌های زیادی بر پایه ملامین سولفونات یا نفتالین فرمالدئید ساخته شده، که بعضی از فرمول‌ها محتوی مواد اضافه‌تری هستند و افزودن این مواد مضاف معمولاً موجب افزایش مقاومت، افزایش دامنه روانی و دوام در بتن خواهد شد.
تحقیقات صورت گرفته منجر به تولید بتن فوق روان با حفظ اسلامپ شده است که این مواد شامل نفتالین سولفونیک اسید – ایزوسیانوریک اسید غلیظ، انیدرید دی کربوکسیلیک اسید غیراشباع بصورت میکروپل کوپلیمری از استایرن و مالئیک اسید پلیمره شده با یک لیگنین یا نفتالین فرمالدئید غلیظ شده، فرمالدئید اکسیداز – متیل نفتالین سولفونیک اسید یا پلیمر نفتالین سولفونیک اسید، کوپلیمری از OH محتوی مونومر الیگومتااکریلات، مخلوطی از پلی وینیل الکل و بتافرمالدئید نفتالین سولفونه، فوق روان کننده‌های محتوی کوپلیمرهای از جمله پلی اکریلیک اسید – پلی اتیلن گلایکول، کوپلیمر نمک‌‎های سدیمی اترمتاکریلات، اتیلن اکسید – پروپیلن اکسید کوپلیمر استئارات و غیره می‌باشند. فرمولاسیون‌هایی که موجب افزایش بیشتر قابلیت روانی بتن شده‌اند عبارتند از: نفتالین سولفونیک اسید محتوى نوع ترکیب پلی اکسی اتیلن، سولفونیک اسید – نفتالین کربوکسیلیک اسید، پلیمر غیر اشباعی از اتیلنیک کربوکسیلیک اسید دارای C6-C4 اٌلفين، پلیمرهای جدید مانند پلی (دی اتيلامينو – متیل) متااکریلات، الیگومرهای استایرن سولفونه، سدیم نفتالین فرمالین محتوی سدیم گلوکونات، کوپلیمرهای اکریلیک اسید، متااکریلیک اسید و نمک‌های فلز قلیایی و هیدروکسی C2-3 الكيل اکریلات یا متااکریلات، پلیمرهای پراکنده ساز با وزن مولکولی زیاد 550 تا 300000 و شامل کربوکسیل و گروه های تری الکيل آمونیوم تولید بتن خودتراز با روانی زیاد با استفاده از فرمولاسیونی محتوی اتیل هیدروکسی اتیل سلولز، ضدکف، ترکیب تری آذین غلیظ شده و یک فوق روان کننده بر پایه ملامین. در بعضی ابداعات صورت گرفته، مواد پراکنده ساز برای بتن‌های حاوی دوده سیلیسی توصیه شده است، این مواد شامل اسید چرب + یک ماده رهاساز سطحی غیر یونی یا آنیونی با EDTA، مخلوطی از سدیم گلوکونات، سديم لیگنوسولفونات بتا نفتالین و نمک‌های اسید ملامین سولفونیک که موجب افزایش مقاومت بتن تا 152 مگاپاسکال شده و افزودن دوده سیلیسی، مقاومت مذکور را حتی بیشتر نیز خواهد کرد. از سال 1990 تحفیفانی بر روی دسته‌ای از مواد صورت گرفت که موجب افزایش اسلامپ و مقاومت بیشتر بتن شد. موادی که تاکنون بررسی شد شامل نمک‌های قلیایی خاکی از آمونیوم یا أمین HCH0 به صورت پلیمرهای غليظ با CO2H منفی و OH منفی محتوى هیدروکربن‌های آروماتیک همچنین کوپلیمرهای اکریل آمید و وینیلی میدازول یا مشتقات آن‌ها هستند. کوپلیمرهایی از هیدروکربن‌های C5-10 و کربوکسیلیک اسیدهای غیر اشباع یا انیدریدهای آن‌ها، آلفا و بتاکربوکسیلات اسيد غیر اشباع و یا نمک‌های آن و غیره.