ضوابط طراحی مقاطع ناودانی طبق ضابطه 819 و پیوست ششم نشریه 2800:
طراحی مقاطع ناودانی طبق ضابطه 819:
پس از وقوع زلزله‌های متعدد در کشور ایران و برآورد خسارات وارده به زیرساخت‌ها، مطالعات گسترده‌ای به منظور مقاوم سازی ساختمان‌ها در برابر زلزله انجام شد. این مطالعات و تحقیقات منجر به ارائه ضوابط ویژه‌ای برای طراحی لرزه‌ای سازه‌ها شد، بعلاوه در کنار آن، آیین‌نامه‌ها و مقررات جداگانه‌ای پیرامون اجزای غیرسازه‌ای منتشر شد. یکی از این ضوابط و آیین نامه‌ها، ضابطه 819- مربوط به مرکز تحقیقات وزارت راه، مسکن و شهرسازی است.
در این آیین نامه درباره انواع مقاطع و طراحی آنها صحبت شده:
طبق این آیین نامه طراحی مقاطع بر اساس ضخامت دیوار، ارتفاع دیوار، جنس دیوار، تعداد طبقات ساختمان، میزان لرزه خیزی منطقه و سرعت باد غالب منطقه تعیین می‌شود.
ضوابط طراحی وال پست طبق پیوست ششم نشریه 2800
پس از تغییراتی که در آیین نامه‌ها و مقررات ملی ساختمان شکل گرفت، در نشریه 2800 نیز بازبینی‌هایی انجام شد. نتایج این بازبینی‌ها اضافه شدن پیوستی به نشریه 2800 بود.
این پیوست که تحت عنوان پیوست ششم منتشر شد بیشتر به ضوابط طراحی و اتصالات اجزای غیرسازه‌ای به اجزای سازه‌ای مربوط می‌شود.
طبق این پیوست اجزای غیرسازه‌ای معماری ساختمان شامل دیوار خارجی، تیغه و دیوار داخلی، نماکاری، جان پناه و راه‌پله است که در اینجا پیرامون دیوارهای غیرسازه‌ای بحث خواهد شد. ابزار اتصال اجزای غیرسازه‌ای به اجزای دیگر شامل رول‌بولت‌ها، نبشی‌های منقطع، بست‌های ارتجاعی و میلگردهای بستر است که در این پیوست به طور مفصل درباره آن صحبت شده.
در پیوست ششم نشریه 2800 از وال پست‌ها تحت عنوان وادار و تیرک یاد شده.
طبق بند پ 6-1-4-1-1-1 در مورد محدودیت ابعاد هندسی دیوارها اینگونه آمده:
طول آزاد دیوار نباید از 4 متر بیشتر شود و بعلاوه ارتفاع آزاد دیوار حداکثر 3.5 متر است. برای دیوارهای با طول بیشتر از 4 متر باید از المان‌های قائمی با پروفیل فولادی یا بتنی استفاده کرد که به آن وال پست یا وادار گفته می‌شود و برای دیوارهایی که ارتفاع بیش از 3.5 متر دارند از وال پست‌های افقی به نام تیرک استفاده می‌شود.
تیرک‌ها باید در دو انتها در فاصله‌ی مناسبی از ستون‌ها به کمک وال‌پست قائم مهار شوند. این وال پست‌ها نباید در فاصله بحرانی به تیر متصل شوند.
